Waar denkt een mens aan als deze zich laat inspireren door de moderne muziekcultuur en alles wat daaraan verwant is? Ik vind dit een goede vraag. In de eerste instantie een beetje breed opgezet misschien, maar ik ben ervan overtuigd dat dit uiteindelijk tot vernieuwende inzichten leidt. En om de bezorgde ouders gerust te stellen; het antwoord is niet altijd jonge meisjes.

Mijn eerste antwoord op deze vraag is te herleiden tot wanstaltige bandnamen. Nou zijn deze niet nieuw, maar wel opvallend. Waarom opvallend? De bands die schuilgaan achter de wanstaltige bandnaam zijn minstens net zo wanstaltig! 30 seconds to mars, Tokyo Hotel, Fallout Boy, Panic at the disco, Linkin Park en nog meer emo-gedrochten waar ik de naam even zo snel niet kan bedenken. Als iemand me de naam kan vertellen van die ene band waarvan de zanger mij in een clip zo getergd in de ogen kijkt alsof het lijkt dat ie per ongeluk zijn nieuwe puppy in een blender heeft verwerkt tot vleespap hou ik me aanbevolen. De tenenkrommende, climaxmisbruikende, pathetische emopulp die mijn trommel- en netvlies bereikt is verontrustend te noemen. Dat we allemaal getergd zijn wil ik best serieus nemen. Maar een plaatverkoop van twee miljoen zou voor mij toch wel functioneren als een vorm van antidepressiva. Nou is bandjes afzeiken verschrikkelijk leuk. Zeker als je van jezelf denkt dat je integere, depressieve muziek maakt en de rest niet. Maar dat is niet iets waar ik de kostbare ruimte van internet alleen voor zou willen gebruiken. Dus we gaan verder.

Wat valt nog meer op? Nou, veel van deze bandjes zijn immens populair. Een paar van deze bandjes stond recentelijk op pinkpop en zelfs op de TMF awards. ‘the plot thickens’. Nu wordt het nog leuker. Niet alleen zijn het in mijn ogen wanstaltige bandjes maar zijn het ook nog eens commerciële veelvraten die allemaal het hardst roepen het niet te zijn. Nee, ze zijn allen wars van commercie en hype. Tuurlijk, dat hebben we vaker gezien en gehoord. Trends zijn nou eenmaal trends en het kon natuurlijk niet uitblijven dat het buitenbeentje emo-rock verheven werd tot hype-icoon. Maar nu wordt het pas echt leuk. Als oprecht geëmotioneerde emo-rocker wens je natuurlijk bijzonder serieus genomen te worden. Mensen waarderen je muziek om het integere en pure karakter. Beetje jammer dat bij Pinkpop de eerste tien rijen fans bestaan uit meisjes met pukkeltjes, push-up BH’s en een beperkte visie op integere muziek. En ja, ze zingen alle hits letterlijk mee.

Op zich niet verwonderlijk dat jonge meisjes en commerciële successen samengaan. Boybands bespelen deze markt al eeuwen. Maar voor ‘hardere’ bands leek dit deel van succes toch onbereikbaar. Ik denk niet dat er veel verliefde meisjes zijn geweest die bij een poster van Kurt Cobain zijn weggezwijmeld. Jared Leto daarentegen lijkt de nieuwe natte droom te zijn van de tina-lezerersjes (bestaat dat blaadje nog?). Ik kon de gedachte van overcompensatie niet bedwingen toen ik de door Spielberg geregisseerde clip van 30 seconds to Mars onder ogen kreeg. Een prachtig staaltje van draconische zelfverheerlijking. Desondanks verkoopt de band miljoenen platen en vindt iedereen, behalve de jumpstylers, het retegaaf, oprecht en heel integer. Het lijkt me overbodig om te vermelden wat ik van het optreden van ze op Pinkpop vond. Oh, en de Dave Matthews Band vind ik ook verschrikkelijk kut! (maar dat terzijde)

Conclusie: de jonge meisjes anno nu zijn depressiever, houden van hardere muziek en hebben nog steeds geen smaak.

Moet ik ook nog gaan vertellen dat je daar best handig gebruik van kan maken als je toch veel plaatjes wil verkopen of blijkt dat wel uit de bovenstaande tekst? Ik denk dat ik maar eens een emo-rockbandje ga beginnen. Kan mij het boeien dat we die underground hype acht jaar geleden al hebben gehad, ik wil twee miljoen platen verkopen!! Als iemand een goede bandnaam weet mag hij of zij in mijn bandje drummen.