Leuk, de Essent Awards. Een mooi initiatief voor bands die een eerste cd uithebben en een goede zet in de juiste richting verdienen. Een mooie selectieprocedure erbij, die voor mij niet helemaal doorzichtig is, en je hebt een aantal toppers van formaat. Althans, dat is het hele idee uiteraard. Maar mijn mening zou geen mening zijn als ik hierover niet een ander idee zou hebben.

Ik probeer zo goed als het kan discussies te vermijden die over bandjes en smaak gaan. Uiteraard ben ik in mijn kleine linkerteen ook maar een gefrustreerde muzikant die graag prijzen en waardering krijgt. Hoe kijk ik dan naar winnaars van de Essent Awards? Nou, ik ben keer op keer bijzonder verrast (mooi neutraal woord) door de uiteindelijke winnaars. Toegegeven, er zitten meer interessante acts bij dan bijvoorbeeld een Grolsch Grote prijs maar laten we zeggen dat ik verder de Essent Awards ervan verdenk enkele vergaande commerciele belangen te hebben. Volstrekt logisch en een schot voor open doel uiteraard. Maar als je een band als Moke laat winnen dan sta ik toch wel even te kijken. Ok, ik stop met het vermijden van discussies over smaak. Nu volgt een mening over smaak.

Als ik kijk naar wat muzikaal Nederland produceert dan kan ik af en toe met verbazing vaststellen hoe identiteitloos de grotere acts en bands zijn. Neem nu de band Moke. Hartstikke leuke muziek met lekkere riffs en een rauw Engels rockgeluid. Om dit te onderstrepen even een stukje uit de biografie van Moke. Lees en huiver.

“In de vaderlandse popmuziek is de o zo normale buurman het ijkpunt van de ambities. `Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.` Dat soort polderkolder, hoor je maar al te vaak. Mag het een keertje anders? We willen ook eens een vette portie `attitude, maaaan!` Stoere gasten die rocken zoals het in Cool Brittania zo heel gewoon is. Eindelijk is er een Nederlandse band opgestaan, die daar voor recht voor z`n raap voor uit durft te komen: Moke. Dat zijn echt je buren niet.

Beluister hun debuutalbum Shorland en je hoort ook een vette productie die klinkt als een Britse klok plus een tiental nummers waarmee je de concurrentie internationaal zonder pardon kunt aangaan. Niet voor niks speelde Moke op verzoek van hun held en stijlicoon zelf reeds in het voorprogramma van `the Modfather` Paul Weller in diens eigen Londen.

Hoe zit het met de inhoud? Niet om duur te doen, maar echte kunst gaat ergens over. Dat klopt hier ook.”

http://www.mokemusic.com/biography.asp

Heeft u het eten nog binnen weten te houden? Heel goed! Om even binnen de lijnen van mijn mening te blijven probeer ik nu een brug te slaan naar mijn vorige stukjes. Hoe kan een band die zo volstrekt identiteitloos Brits probeert te zijn een prijs winnen die is bedoelt ter bevordering van de Nederlands nationale en internationale muziekindustrie? Bij dezen dus even de onderstreping van commerciële belangen bij de Essent Awards. Moke wordt aan alle kanten gepushed door de Nederlandse muziekindustrie. Wanneer leert deze industrie dat het ontwikkelen van een succesvol product betekent dat je innovatief bezig moet zijn? Waarom willen we zo graag benadrukken dat een band waanzinnig vet tof is omdat het zo lijkt op Engelse muziek? Op deze manier blijven we met z’n allen constateren dat Nederland op internationaal niveau niet verder komt dan pretentieuze bands als Kane. “Willen jullie in Amerika misschien Kane boeken?” “eeuh, no thanks we still have 14.578 other U2 wannebees to listen to”

Mijn punt? De manier waarop dit soort uithangborden van succesvolle bands te werk gaan kweekt een cultuur die erop is gericht iets te doen wat we kennen uit andere landen. Muziekwedstrijden evenzo, subsidies vaak ook. Doe maar lekker gewoon, dan doen we al gek genoeg? Ik denk dat we al gewoon genoeg doen en dat Moke hier eerder regel is dan uitzondering. En dan wordt het misschien eens tijd om meer naar de uitzonderingen te kijken.