Wat maakt een singersongwriter goed? Ten diepste zullen de liedjes de klus moeten klaren. Maar een goede tweede is de geloofwaardigheid. Nu, daar zat het wel goed mee toen ik Kim Janssen kortgeleden zag in het Zwolse Hedon. Setting: jongen met gitaar, met alleen de akoestiek van stem en gitaar. Enige valse bescheidenheid ontbrak niet. Dat hoort nu eenmaal. Afgezien daarvan verdween Janssen aangenaam in zijn eigen liedjes. De ogen nagenoeg gesloten, een heerlijk te veel aan lucht bij het zingen, een lichte slis en de handen die vanzelfsprekend de mooie akkoordgrepen pakken.

Luister je naar Janssens debuutalbum The Truth Is, I Am Always Responsible, uit bij Volkoren, dan is het iets meer gebaande paden. Iets minder Kim Janssen, iets meer volgens het boekje. Intiem, jawel. Mooi intiem, dat ook. Maar wanneer hier wordt gefluisterd, ving de microfoon in Hedon de hete adem van licht doorgloeide zang. Meer niet. Het album kent meer opsmuk, meer drama, meer hese kronkels, meer pathetiek in bruikleen van Damien Rice (Sorry). Ook violen, achtergrondzang en kartonnen drum mochten niet ontbreken. Geef mij uiteindelijk toch gewoon een opname van Hedon. Jongen met gitaar, lichte galm. Het adamskostuum van de singersongwriter. Verder niks dan lof.