Speelt lokaliteit in de popmuziek nog een rol van betekenis? Dankzij globalisering en communicatiedrift is geografie niet meer dan een curieus detail in de biografie van een band. De popjournalist doet in een hang naar folklore haar best IJsland te koesteren als eiland van eigenzinnigheid, Glasgow als thuisbasis van flegmatieke indiepop en Brooklyn als geboortekamer van experimentele rock. Maar is dat niet gekoketteer met een voorbije wereld?

Vragen van die aard dringen zich op wanneer Never be scared / Don’t be a hero, de nieuwste plaat van de Amsterdamse band Moss, opstaat. De besprekingen zijn terecht alom lovend: het album laat een hecht klinkende, eigengereide gitaarband horen. Debuut The long way back (2007) speelde veel nadrukkelijker leentjebuur bij Grote Pophelden uit het verleden.

Maar het voornaamste onderscheid lijkt van geografische aard. Dan doel ik niet op frontman Marien Dorleijn, die naar verluidt dit jaar van Amsterdam naar Utrecht verhuisde. Moss leek zich twee jaar geleden muzikaal te hebben gevestigd aan zowel de Amerikaanse westkust als het noordoosten van Engeland (Liverpool). Anno 2009 heeft de band de VS niet meer verlaten, maar heeft ze Californië verruild voor de binnenlanden, richting oostkust: Nebraska, Kentucky, South Carolina.

Ergens in deze uithoeken moet Moss, al repeterende in een Amsterdams oefenhok, de roots-invloeden van de laatste plaat hebben opgedaan. En die weemoedige, maar puntige gitaarrock, die ook te horen is op Never be scared / Don’t be a hero, die moet toch van noordwaarts komen? Die moet zijn wieg toch hebben in de staat Washington? Sinds de grunge daar is uitgewoekerd, staan er bedeesdere, maar gloedvolle bandjes beurtelings op.

De vraag is hoe lang de popliefhebber nog een wereldkaart aan zijn muur moet hebben hangen om de muziek waarnaar hij luistert te duiden. De aardrijkskunde van de popmuziek lijkt alleen in gedachten nog levensvatbaar. Alle windstreken bevinden zich in het repetitielokaal.