Aan zelfinzicht hebben ze geen gebrek bij de Excitors, getuige de bandnaam. De energie en de onstuimigheid die het debuut Sexcitorsexcit laat horen, is de grootste troef van de gitaarband uit Den Haag. Dan hebben we het niet over pretentieloze pretpunk, maar over geëxalteerde rock die het hele idioom van het genre aanwend om het enthousiasme te kanaliseren: onvervalste poprockrefreinen, een coupletje ska, een hardrockende terzijde, een paar minuten singer/songwriter, een synthesizerexperimentje uit de jaren tachtig. De bandleden struikelen haast over het dozijn wisselingen per nummer.

Aan bewijsdrang ontbreekt het niet, dat maakt de plaat van de Excitors bijzonder sympathiek. Maar met zo’n veelzijdige taakopvatting is een bindmiddel essentieel. Daarin voorzien de vaak heerlijk droge drums van Jimmy van den Nieuwenhuizen (op het podium vervangen door Tony Peroni Jr.). Ritmisch gebeurt er nogal wat, maar hij hecht alle bestanddelen vakkundig af. Het was daarom een goede keuze van de band om het grootste deel van het opnamebudget in de drums te steken. Zonder die basis was de band misschien niet overeind gebleven.

Al gaat de sneer in de stem van frontman Mauro Molenaar eveneens overal doorheen. Zijn timing is misschien niet perfect en hij moet hard werken, maar uiteindelijk lukt het hem de volumineuze rock op het debuut van de Excitors de baas te blijven. Begeesterend zijn ook de vaak meerstemmige, half geschreeuwde refreinen. Minder geslaagd zijn de geregeld onzuivere achtergrondvocalen. En wat te denken van de alomtegenwoordigheid van de keyboards. Een liedje als Doorstep krijgt er een welkome mysterieuze weerklank door, maar vaker klinkt de plaat onnodig gedateerd. Terwijl de Excitors zo fris van geest zijn.