Het valt pas op na een tijdje geluisterd te hebben naar debuutalbum Razorblade Lemonade van de Haarlemse gitaarband Heist: frontman Alex Krottje heeft een eigenaardige kwaliteit. Met zijn wat lijzige frasering klinkt zijn band soms slomer dan deze is. Hij haalt voor het gehoor het tempo omlaag.

Dat is goed, want die eigenschap geeft de in wezen traditionele hardrock van Heist een eigenzinnige nasmaak. Bij de eerste draaibeurten van het debuut van Heist is vooral een band te horen die degelijk wil laveren tussen de grunge van begin jaren negentig en de nu metal van de eind jaren negentig. Het volvette, hechte geluid is onberispelijk, al vallen de drums wat weg. Zonder ruggesteun van een label is de plaat eigenhandig geproduceerd. In New York werd Razorblade Lemonade vervolgens afgemixt.

Moeilijker kan het zijn groter te groeien dan die gedegenheid. Zanger Alex Krottje belichaamt die moeite. Hij heeft een goede timing, zijn zang is aangenaam luchtig, de melodielijnen zijn trefzeker. Maar hij vliegt nergens de bocht uit. Die spanning blijft ver weg.

Brein achter de band is gitarist Thijs van der Klugt. Zijn spel is vol en op een fijne manier hoekig. Maar als de band teruggeschakelt en de distortion zwijgt, zoals verderop in het openingsnummer Chocolate of het grootse Lies On Display – want Heist heeft ook een introspectieve kant – was meer muzikale verbeeldingskracht van hem een pluspunt geweest.

Het debuut van Heist, dat in het verleden in het voorprogramma stond van Keith Caputo, had dus meer kunnen sprankelen. Maar Razorblade Lemonade is een fijn debuut, vooral omdat de band zich niet op een goedkope manier door het hardrockgenre slaat.

Aan het eind van de plaat, wanneer Green Lizard-frontman Remi Tjon Ajong een gastrolletje vervult in You’re A Mouthful, wordt duidelijk hoe het ook had gekund. Vooral tekstueel is Ajongs agressie geforceerd: ‘Your eyes they speak a hundred lies / you draw your shit over the dotted lines / and hope to god that we just keep on buying.’ Het is niet meer dan een kort moment, maar ook zoiets toont aan dat Heist met dit debuut eigenlijk al veel achter zich heeft gelaten.