Als eerste valt de vanzelfsprekendheid op. Al op zijn debuut-ep zingt de Nederlands-Marrokaanse singersongwriter Kashmere Hakim zijn liedjes met een opvallend soevereine bedachtzaamheid. Dat niet alleen. Ook die liedjes zelf moeten klinken zoals ze klinken. De uitvoering is in alles sober, de zang zonder decoratie. In niets klinkt een poging tot verschuilen. Dit is wat zijn moet.

Bij aanvang van ‘The Hillsinger EP’ klinkt Hakim als een jonge tegenvoeter van Bob Dylan, vooral door het ‘zingzeggen’ en tokkelend gitaarspel. Opener ‘Free people’ doet in de eerste maten ontegenzeggelijk denken aan ‘Girl from the north country’ van de vroege Dylan. Maar luisterend naar andere nummers, vooral ook op andere plekken op het internet – OngekendTalent, MySpace, YouTube – blijkt de zanger breder geïnspireerd: lieflijker, ingetogener, bezonkener.

Maar in alles wat tot dusver van Kashmere Hakim te horen valt, klinkt het onmiddellijke bestaansrecht van zijn liedjes door. Dat is knap. Het is een effect dat voor een groot deel volgt uit de timing van zijn zang, het ritme van zijn zinnen, de autonome cadans ervan. Dan mag de gitaar ergens wat vals gestemd zijn, dan mag hij soms onverstaanbaar binnensmonds zingen. Maar het is ook de rust, de net-niet-onthechting die de debuut-ep van Hakim zo goed maakt. Hij is observator in dat klassieke vak van singersongwriter.